Leczenie niepłodności

Diagnostyka hormonalna

Badania hormonalne przeprowadzane u ginekologa to inaczej badanie krwi, dzięki któremu jesteśmy w stanie sprawdzić poziom hormonów w ciele kobiety. Zaburzenia hormonalne to najczęstsza przypadłość niepozwalająca na cieszenie się własnym potomkiem. Po przeprowadzeniu tego typu badań, lekarz jest w stanie stwierdzić, czy problemy z zajściem w ciążę, są spowodowane niedoborem lub nadmiarem poszczególnych hormonów. W trakcie diagnostyki hormonalnej kontroluje się poziom takich hormonów, jak: estradiol, progesteron, FSH, LH, testosteron, SHBG, DHEA-S i prolaktyna. Dzięki diagnostyce hormonalnej można wykryć zaburzenia związane z niewydolnością przysadki, obniżoną rezerwą jajnikową, zespołem policystycznych jajników, czy zespołem hiperandrogenowym. Ginekolog przeprowadza badania hormonalne również w przypadku zaburzenia miesiączkowania oraz u kobiet przed menopauzą.

Ultrasonograficzne monitorowanie owulacji (USG)

Jest to jedno z badań przeprowadzanych w diagnostyce niepłodności. Dzięki tej procedurze lekarz ginekolog jest w stanie określić czas, gdy dochodzi do uwolnienia z pęcherzyka Graafa komórki jajowej, a więc momentu, kiedy pacjentka ma największą szansę zajścia w ciążę. Za pomocą USG ginekolog jest w stanie stwierdzić, czy nie występują zaburzenia cyklu, obserwując, czy nie występują objawy w postaci: zmniejszenia rozmiarów pęcherzyka jajnikowego, zapadnięcia się jego ścian, występowania płynu pęcherzykowego. Dodatkowo, w trakcie tego badania, można obserwować czy proces przemian błony śluzowej we wnętrzu macicy zachodzi prawidłowo.

Stymulacja owulacji

Stymulacja owulacji (jajeczkowania) to najczęściej stosowana w leczeniu niepłodności procedura medyczna. Polega ona na doprowadzeniu za pomocą kuracji hormonalnej do dojrzewania komórek jajowych i owulacji u kobiet, u których pojawia się problem z zajściem w ciążę. Pacjentki, cierpiące na tę przypadłość poddaje się odpowiednio dobranej hormonoterapii. Proces stymulacji jajników przeprowadzany jest pod kontrolą lekarza ginekologa indywidualnie dla każdej pacjentki.

Proces stymulacji owulacji to początkowa faza przygotowań do przeprowadzenia procedury in vitro.

Stymulację owulacji stosuje się w sytuacji, gdy pacjentka:

- nie jajeczkuje, bądź dzieje się to nieregularnie;

- jest leczona za pomocą metod rozrodu wspomaganego medycznie

- cierpi na przypadłości związane z zaburzeniami rozwoju pęcherzyków

W stymulacji owulacji wykorzystuje się kilka podstawowych leków. Są to: cytrynian klomifenu, różne preparaty zawierające gonadotropiny, antagoniści dopaminy, glikokortykoidy, metforminę oraz pulsacyjnie gonadoliberyny.